Edward van de Vendel

Een paar jaar geleden verrastie Pepijn Lievens met het vrolijk-absurde kinderboek Het bijna helemaal waargebeurde verhaal van Ryan. Ik schreef er toen o.a. over dat het een heerlijke mix van realisme en absurdisme was - en dat geldt ook voor zijn derde boek, dit Het hekkenhuis.
Een samenvatting geven is niet simpel, maar hoofdpersoon is in elk geval de Jonge Jackson, die met zijn ouders en grote zus uit Burundi is gevlucht. Eenmaal in Vlaanderen op school overvalt hem een ongecontroleerde driftbui, waar zijn juf gewond bij raakt. 'Het spijt me' zeggen is wel het minste. Maar hoe doe je dat?

Bij de voorgaande zinnen van deze leestip zou je denken dat ik een interessante set-up voor een realistisch kinderboek verwoordde. Maar in deze korte kinderroman komt Jackson als therapie in een krankzinnig huis vol boekpersonages terecht. Daar spreekt hij met allerlei figuren, maar vooral met King Lear. Op een even wonderlijke als verrassende manier leren ze hem sorry zeggen. Hiermee verraad ik niet veel van de plot, want de lol van dit boek zit 'm ook in de gesprekjes, die gelukkig goed te volgen zijn, en de uitbundigheid van Lievens' fantasie. Of ik alles gevat heb wat hij erin stopte weet ik niet, maar ánders is het wel. En, zoals Jackson zegt, 'iedereen is anders, dus anders is normaal.' Voilà.