Het bijna helemaal waargebeurde verhaal van Ryan
Het is zo leuk als je een boek ontdekt van een beginnend schrijver en het doet zo fris en anders aan dat je denkt: zoiets heb ik nog niet vaak gelezen. Dat overkwam me met Pepijn Lievens tweede boek, Het bijna helemaal waargebeurde verhaal van Ryan. De heel geinige omslagtekeningen van Lukas Verstraete hadden me nieuwsgierig gemaakt (daar heeft uitgeverij Lannoo dus goed aan gedaan).
De verteltoon van Lievens is, met Ryan als ik-persoon, heel monter en grappig. Ryan, tien jaar, is verliefd op Rafaella en mist zijn vader, die al een tijd verdwenen is. Dat klinkt als een rijtje heel realistische uitgangspunten voor een realistische kinderproblemenroman, en in zeker zin is dit boek dat ook wel - maar dan in een handvol gekte. Want om dichter bij Rafaella te komen, wil Ryan zichzelf laten veranderen in een balpen, zodat hij in haar etui kan verblijven en zo meer over haar te weten te komen. En dat in een pen veranderen? Dat lukt gewoon. En ook weer terug. Lievens mixt realisme en absurdisme op een heerlijk normale manier. Je vliegt als lezer lekker op alle hoogtes van dit boek mee.
Maar ontroerend is het net zo goed, en een warm einde heeft het boek ook. Ik had er veel plezier mee. Oftewel: in de gaten houden, deze Pepijn Lievens.