Rekenen voor je leven

Floor de Goede

Stem op de okapi

Martijn van der Linden

De restjes van de zon

Jet Parent

Toen kwam Sam

Philip Hopman

Kom op, we gaan! [verschijnt november 2024]

Kom op, we gaan!

Tantes zijn fantastisch (ooms ook)

Hannes en Hassan weten meer dan jij

Kom nog even naar mij kijken straks 

Alice Hoogstad

Slik gerust een krijtje in! Alles over de basisschool

Annet Schaap

Misjka

De tantes zijn er

De tantes zijn er!

Hannes en Hassan zijn er

Griffeluitreiking 2024

Theo Thijssenprijs 2024

Gouden Poëziemedaille 2024

Selectie Leesjury Vlaanderen

Shotlist Thea Beckmanprijs 2024

Shortlist Thea Beckman

Mishka wint de Premio Andersen

Shortlist Premio Strega

Kom naar een mooie avond met Florian Meyer

 een debuutroman is valt moeilijk te geloven. Toch is dit pas het eerste boek van de Braziliaanse Stênio Gardel, en blijkbaar ben ik niet de enige die ‘hè?’ vraagt bij zoveel volledig overtuigende meeslependheid, want de jury van de Amerikaanse National Book Award for Translated Literature 2023 koos hem als winnaar uit een shortlist van tien, onder wie grote namen als Jenny Erpenbeck, Mohamed Mbougar Sarr en Astrid Roemer. ‘

 is bedrieglijk eenvoudig, hartverscheurend eerlijk en een meeslepend onderzoek naar intimiteit in relaties’ – dat schreef de jury. Eens.

Het uitgangspunt is ontroerend: Raimundo leert lezen en hij is al 71. Hij neemt die lessen omdat hij levenslang een brief op zak heeft gehad die zijn grote liefde Cicero aan hem schreef nadat ze, na een brandende wederzijdse hartstocht van twee jaar, door het onbegrip van hun ouders niet meer samen konden zijn. Vijftig jaar lang heeft Raimundo de brief niet gelezen. Gaat hij dat nu wel doen?

 is voor mij niet alleen die hartverscheurende basisvertelling. Het is vooral de sensitiviteit van de taal, de beweeglijkheid. Raimundo spreekt ons direct aan. Zijn herinneringen vliegen van zijn twintigste tot zijn veertigste, hij mixt ik-zinnen met hij-zinnen, en soms roept hij één lange stroom van gedachten op, wat klinkt als lastig lezen, maar nee: we dobberen heel aangenaam mee op Raimundo’s inwendige denkrivier.

Het boek is natuurlijk droevig, maar gek genoeg hebben de honderdvijftig pagina’s van deze dunne roman ook iets hoopgevends. De gloeiende liefde zélf wordt namelijk nooit betwist, die blijft als een lamp aanstaan in het totale leven van de dappere, ontroerende Raimundo. Tot slot daarom nog een treffende quote uit het juryrapport van de National Book Award: ‘Als de liefde en het leven pijn doen, herinnert Gardels roman ons eraan dat taal ons de veerkracht en troost kan geven om weer vooruit te komen.’ Alweer: eens.

De woorden die bleven

Edward van de Vendel