Eenbeen
Eenbeen is een boek dat vanaf de eerste bladzijde verrast. Ten eerste vanwege de grondkeuzes die Thijs Goverde maakte: het speelt in een toekomst die in allerlei opzichten op een verleden lijkt. Meer dan honderd jaar na nu zou weleens kunnen blijken dat mensen afgerekend worden op hun te klimaatbelastende uitgaves en gewoontes (hun 'plussen') en beloond voor hun water- en energiebesparende uitgaves en gewoontes (hun 'minnen'). En dat je dan als kleine, zelfvoorzienende boer, goed scoort - zonder energieslurpende apparaten, met alleen een 'checkbox' als vervanging van onze huidige smartphones - is best aannemelijk. In Eenbeen zijn er dus gewassen en is er teelt, en die worden door Goverde allemaal net zo fris beschreven als in zijn mooie non-fictieboek voor kinderen, Supergroen.
Maar wie had gedacht dat de ontspruitende liefde (in dit boek die van de dertienjarige Roosmarijn voor de ingekwartierde oorlogsgewonde soldaat Sam) ook zo overtuigend Goverdes onderwerp zou zijn? We zijn direct deel van haar gedachten en verlangens, en Goverde maakte van Roosmarijn een heel sympathieke, lieve, vroegwijze, aarzelende, zichzelf de maat nemende tiener, die ook nog eens helder naar de volwassenen om zich heen kan kijken. En die maken er, zoals alle volwassenen altijd, een rommeltje van (al is het een grotendeels liefdevol rommeltje). Het gaat er niet altijd zachtzinnig aan toe, in Eenbeen, en dat maakt óók dat dit boek zo heel veelzijdig geworden is. Goverde houdt zich niet in. Daarnaast bedient hij zich weer van zijn bekende montere, frisse toon, die heel aangenaam leest. Ik vond, kortom, Eenbeen een heerlijke verrassing.