Voel
'Ik wilde bij Ducky zijn en dat kan alleen als je stapelgek bent.' Dat laat auteur Marcel Vaarmeijer zijn hoofdpersoon, Emily, zeggen op bladzijde 135. Het vat het streven van de twee meisjes over wie dit boek gaat goed samen. Voel is het verslag van een onmogelijke liefde, die wie weet ook een mogelijke liefde zou kunnen zijn.
Vaarmeijer strooit wel meer met sterke, bijna aforistische zinnen, zoals ook deze: 'Opnieuw geboren worden is eigenlijk hetzelfde als normaal geboren worden, maar dan andersom.'
Ja, Emily en Ducky willen 'opnieuw geboren worden'. Ze ontsnappen uit hun uitzichtloze, moderne levens, die gevuld zijn met onoplettende ouders, met verkeerde vrienden, met de gevolgen van een enorm arm-rijk-contrast, met drugs en veel te wilde feestjes. Om eerlijk te zijn denk je als lezer in het begin: wat haalt Vaarmeijer hier allemaal overhoop? En om eerlijk te zijn heb je dan ook al de horde moeten nemen van een onopvallende titel en een onopvallend omslag, maar even verderop ben je blij dat je die horde genomen hebt, want je raakt steeds meer geïntrigeerd door die twee geliefden en begint steeds harder te hopen, hopen, hopen dat ze een uitweg kunnen vinden.
Heel erg fijn aan Voel is ook dat het geen blad voor de mond neemt. De seksscènes zijn goed vurig, en ook de rauwe gevolgen van coke en pillen worden niet verdoezeld. Maar het aangenaamst is het toch om Vaarmeijers leidende pen te voelen. Op tweederde van het boek weet je nog niet goed waar het heen zal gaan, wat mooi is - want juist omdat de auteur tegen die tijd al duidelijk heeft getoond een bijzondere stem toe te voegen aan het Nederlandstalige young-adultgenre vertrouw je hem voluit. Ducky en Emily - je wilt ze achterna. En dat doe je dan dus ook, racend, tot laat in de avond doorlezend.