Edward van de Vendel

Een nieuw boek van Bibi Dumon Tak betekent: groot plezier. En een nieuw boek van Bibi Dumon Tak én Annemarie van Haeringen betekent: dubbelgroot plezier. In Vandaag houd ik mijn spreekbeurt over de anaconda zitten we opeens samen met een grote groep dieren in een klasje, en een van hen gaat een spreekbeurt houden. Niet over zichzelf, maar over een ánder dier. En net als wijzelf op de basisschool zijn ze zenuwachtig, iets te zelfverzekerd of juist veel te onzeker. Zo lukt het de heremietkrab maar niet om zijn eigen naam goed uit te spreken, en wordt het gilamonster zo onheus bejegend dat de hele spreekbeurt niet eens meer doorgaat (en daarna toch weer wel).

Natuurlijk is Bibi Dumon Tak de meesteres van de kinderboeknon-fictie en daarvan getuigt dit boek dan ook. Ongemerkt komen we allerlei dingen te weten en weven zich ook heel originele verbanden tussen die zo diverse diersoorten. Maar het boek is ook grappig, vooral als de kerkuil de boel echt niet meer in de hand heeft en alles steeds verder ontspoort. De tekeningen van Annemarie van Haeringen, zowel van de besproken dieren en van de sprekende dieren, zijn vaak om je mond bij open te laten vallen. En dus hoop je dat er na dit boek zo snel mogelijk een tweede deel zal komen. Spreekbeurten gaan toch ook steeds door? Jaar na jaar, kind na kind?