Edward van de Vendel

O, wat ben ik fan van de Argentijnse Isol (die in 2013 de Astrid Lindgren Memorial Award won). Van haar Nocturno bijvoorbeeld, of haar Mijn moeder is een stekelvarken, of anders De mooie Griselda, of De kleine of Wat doen we met Toribio. Uitgeverij De Harmonie gaf deze vijf titels uit, maar de laatste dateerde alweer van 2018, en ik was bang dat het gedaan was met Isol in het Nederlands. Maar gelukkig - nu is er Steekje los, en het is meteen een van de leukste Isols én tout court een van de beste boeken van het hele jaar.

Isol kreeg van de curatoren van het Palestijnse museum in Bir Zeit, iets ten noorden van Ramallah, de vraag om iets te maken voor hun project 'Palestijnse Kunstgeschiedenis aan de hand van alledaagse voorwerpen'. Ze liet zich voor dit boek inspireren door traditionele Palestijnse burduurwerken, en dus is dit nieuwe boek deels getekend en deels geborduurd.

In vier hoofdstukken vertelt Isol het vrolijke verhaal van een meisje op wie steeds gemopperd wordt, want ze raakt de hele tijd kleine spullen kwijt. Volgens het meisje heeft dat te maken met de 'gaten' in de wereld, die leiden naar 'de andere kant'. Haar moeder gelooft er niet zo in, maar het meisje weet hoe ze het kwijtraken van haar spullen kan stoppen: de gaten dichtborduren!

Alles versterkt elkaar in dit boek: de kleine tekeningetjes werken schitterend tegen de achtergrond van de felrode borduursels, de humor laat het pleidooi voor verbeelding dat dit boek vooral is nóg beter werken, en de strakke indeling in hoofdstukjes, plus geinige epiloog, brengt het absurde van Isols ideeën blinkhelder naar de lezer/kijker. Steekje los is gewoonweg weer fantastisch.