Edward van de Vendel

Wie Missie afbreken uit heeft, is een beetje droevig. Maar precies goed droevig. Pieter Koolwijk heeft iets heel, heel moeilijks voltooid: na Gozert (over Ties) en Luna (over Luna) een derde boek schrijven, dit keer vanuit en over Gozert zelf. Die misschien inmiddels wat minder nodig is, en die dus moet beslissen waar hij werkelijk thuishoort.

Missie afbreken is werkelijk een wonder van een boek. Het geeft niet alleen de trilogie een prachtig anker, het doet ook iets zeldzaams in de kinderliteratuur: het laat je nadenken over wat fantasie is. Wat leven is. Wat de functie van verdriet kan zijn. En dat alles doet Koolwijk in een kleurrijk, maar vooral kleurwarm verhaal. Je voelt zijn mededogen in het verhaal, je voelt zijn liefde, en ja, je voelt een beetje verdriet. Het zal ook voor de auteur droevig geweest zijn om zijn geliefde personages een andere plek dan aan zijn schrijftafel te gunnen - maar hij zorgde er wel voor dat die plek precies goed is. En natuurlijk, elke keer dat wij of Gozert of Luna of Missie afbreken weer lezen, richten wij een ofrenda in. En dan zijn ze er weer.

De tekeningen van Linde Faas zijn meer dan ooit geweldig. Aan alles merk je dat Koolwijk en Faas elkaar perfect aanvoelen. Er zijn regelmatig beelden die kleine schilderijtjes aan een muur in het fijnste huis dat je kunt bedenken zouden kunnen zijn. Natuurlijk is Missie afbreken nu dat huis, en zo moet het ook.

Op de dag dat ik dit boek uitlas kwam het nieuws dat het in de bestseller60 staat, en ik kan alleen maar zeggen: laat het daar nog maar heel lang blijven.