Edward van de Vendel

Is het december, bijna januari, lees je een verrukkelijk boek, en hoewel de eindejaarslijstjes zich in je hoofd al gevormd hebben, wurmt dat boek zich er met gemak tussen. Dat overkwam me met Maantje en het kerstfeest van de dieren.

Halverwege 2020 lazen we het eerste verhaal over Maantje, die eigenlijk Amani heet. Nu is ze terug, en o, wat hoop ik toch dat het een echte reeks wordt, met boek na boek na boek. Maantje en het kerstfeest van de dieren is een dubbelboek: er worden op soepele wijze twee verhalen tegelijkertijd in verteld. Ten eerste gaat het over de reis van Maantje, haar ouders en haar oma naar Suriname, waar oma opgroeide en haar grote liefde vond. Oma is nu iemand die niet heel veel tijd meer heeft, maar graag het decor van de gelukkige scènes uit haar leven nog eens met eigen ogen ziet. Het wordt een warme kerst, met een plastic boom, uitstapjes naar Paramaribo en het regenwoud en met vakantiedagen aan het zwembad. De dieren uit deze warme versie van het kerstverhaal zijn leguanen en schorpioenen.

Oma is een verhalenvertelster, maar Maantje ook. Zij droomt een beginnetje van een sneeuwkoud kerstverhaal, waarin poes Ninnoc, die in Nederland achtergebleven is, de hoofdrol speelt. Maantje verzint het verhaal verder, en zo weven zich twee vrolijke kerstvertellingen door elkaar. Dat is op zich al schitterend gedaan, maar dan zijn er ook de Kuyperzinnetjes, de Kuyperobservaties en de Kuyperassociaties nog, die dit boek tot de hoogste regionen van de kinderboekproductie van dit jaar voeren.

De tekeningen van Sanne te Loo, met wie Kuyper al eerder samenwerkte in het ook al zo geweldige De duik, leggen precies de juiste accenten. Ook haar werk kent, net als Kuypers pen, die frisse mix van warmte en humor. Van droomspreads die zich in de wolken vlak voor Zanderij afspelen tot aan een prachtige brede tafelopstelling van poes Ninnoc en haar kerstdinergasten, alles leidt naar het na lezing vervuld dichtslaan van een rijk kijk- en leesboek.