Edward van de Vendel

Wat kun je op kerstochtend beter doen dan een boek over kerst lezen dat geschreven werd door Astrid Lindgren? Oké, we zien buiten regen in plaats van sneeuw, we zijn in Nederland of Vlaanderen en niet in Småland in Zweden, en het is 2022 en niet 1913 (het jaar waarin het verhaal uit dit prentenboek speelt), maar er sluimert toch altijd een sneeuwZweden in ons, en zeker een sneeuwAstridZweden. Ook in een verhaal dat waarschijnlijk niet tot de kern van haar werk gerekend wordt, is het toch weldadig haar schrijversstem weer even te horen. Hoe ze warmte met humor combineert en hoe ze een oud verhaal vertelt, maar nieuw aan blijft doen - het zijn alemaal redenen om Lindgren te blijven lezen. En in deze vertelling, die gaat om een kerstherinnering van haarzelf, is het alleen al het woord 'zaligheidsding' (een cadeau dat je krijgt dat zo heerlijk is dat je je er zalig door voelt) dat het de moeite waard maakt.

Ook fijn: nieuwe illustratoren die zich aan haar verhalen wagen. In dit geval maakte Cecilia Heikkilä een mooie kerstachtergrond, en binnenkort ga ik de heruitgave van Mio, mijn Mio herlezen, met nieuwe sprookjestekeningen van Johan Egerkrans. Van die herlezing zal ik hier te zijner tijd ook verslag doen.