Edward van de Vendel

Joy lees je omdat het een boek van Jenny Valentine is, en dan raak je niet teleurgesteld. Het is wel een ánder boek van Valentine, en dat komt doordat het voor een jongere leeftijd is dan haar jeugdromans, en dunner, en het plot relatief eenvoudiger, maar de niet-teleurstelling zit 'm in de stijl. En de werveling daarvan.

Joy verhuist samen met haar oudere zusje en met haar ouders terug naar het Verenigd Koninkrijk. De zussen zijn avontuur en bijzondere landen gewend, maar nu moeten ze zich zien te voegen in een grijs Engels plaatsje, met een opa (die de reden van de verhuizing is) die gewend is aan alle dagen op dezelfde tijd hetzelfde doen. En ze moeten naar school. Claude, de oudere zus, ziet daartegen op, en vindt het uiteindelijk meevallen. Joy kijkt ernaar uit en wordt zwaar op de proef gesteld: op school wordt ze niet als de vrolijke optimisme-expert gezien, maar als lastige flapuit. Maar dan is er een onverwachte vriendschap.

Wat ik al zei: je leest dit boek om de stijl, en om de fijne metaforen. Jenny Valentine brengt daarmee vaak literaire sprankeling over, en die zit ook weer in dit boek.