Het einde van Iemand
Na twee prachtig blauwe schutbladen sla je Het einde van Iemand met een blije kleurverwachting open - en je wordt niet teleurgesteld. Grootzus (pseudoniem van Francien Verhulst) zorgt meteen al op de eerste spread voor een ahhhh. We zien een meisje/jonge vrouw met prachtige laarzen aan op een draaistoel, met een rijk tapijtje eronder en een kat die toekijkt, terwijl ze een fotoboek op schoot houdt, waaruit allerlei taferelen vliegen - een verjaardagsfeestje, een gezinsportret, iemand met een gitaar, iemand in bad - het ene portret is ingekleurd, het andere is een schets. Die eerste spread is een prachtige verbeelding van het begrip 'met warmte terugdenken aan iemand'.
Of eigenlijk 'Iemand', met een hoofdletter. De tekst - non-fictie - legt helder en nuchter uit wat er gebeurt als Iemand sterft. Auteur Floor Bal windt er geen doekjes om: 'Dit is dus het einde van Iemand. Verdrietig, hoor. Want dood zijn, is voor altijd. Levend worden, dat kan niet meer. Dood is dood.' Daarmee slaat Bal een toon aan die we niet vaak zien in kinderboeken, en zeker niet in kinderboeken over de dood.
En dan zijn er dus nog veel méér van die spreads van Grootzus. Soms zijn het collages, soms dagelijkse voorstellingen, waarbij één goed getroffen detail de hoofdrol krijgt - en steeds is er leven, warmte en mededogen. Dat gaat dus heel goed samen met de strakke tekst en samen maakten Floor Bal en Grootzus met Het einde van Iemand een eigenzinnig én toegankelijk boek. Heel verfrissend, heel geslaagd.