De zoon van de berentemmer
Het is niet simpel een boek te schrijven dat leest als een avonturenroman, met bladzijdewervelingen en zo, en tegelijkertijd maatschappelijk betrokken te zijn. Het is Xavier-Laurent Petit met De zoon van de berentemmer gelukt.
Centraal in het boek staat de ongeveer elfjarige Ciprian (zijn leeftijd is nergens precies vermeld). Hij komt uit een Roma-gezin (ook dat wordt nergens vermeld), en belandt door behoorlijk wat onfortuin met mensensmokkelaars in Frankrijk. Daar rest geen ander bestaan dan dat in de krottenwijken in de banlieue. Cirpian en zijn iets oudere zus moeten gaan 'werken' (lees: stelen en bedelen). Maar Ciprian raakt geintrigeerd door de schaakspelers in de Jardin du Luxembourg.
Met gedenkwaardige personages, met korte, beeldende hoofdstukken en met heel wat plotgedreven vaart lukt het Petit om een warm beeld te geven van dit gezin en van degenen die Cirpian zien voor wat hij is. Ergens in het boek refereert Petit (een beetje koket) aan een ander boek van zichzelf, Mon petit coeur imbécile, en als dat net zo'n verrassing is als De zoon van de berentemmer, hoop ik dat Ploegsma het ook zal laten vertalen en uitgeven.