Edward van de Vendel

Dit boek lag al een tijdje te wachten, en het wilde gelezen worden, want ja, het ziet er heel aantrekkelijk uit. En het avonturen-fantasieverhaal van Annekarijn Overduin en Sophie Pluim stelde niet teleur.

De - zo je wilt - 'psychologische' kern van De toch niet zo eenzame tocht van Torre gaat over angstreacties: wat doe je als het erop aankomt? Torre leert op een mooie manier in dit boek dat zijn instinctieve niet-handelen, zijn 'bevriezen', eigenlijk een natuurlijke reactie is, die soms zelfs heel verstandig is. Maar als ik het zo opschrijf, klinkt het veel te volwassen voor wat het boek doet: de boodschap is heerlijk ingepakt in een buitelend sprookjesverhaal. Er komen aardmannen in voor, er is een grote, niet al te lekker ruikende vijand, er zijn wezentjes die aan elfen doen denken en er is een sprekende mol, een sprekende uil en een sprekende rat. Samen met zijn lievelingsgeitje gaat Torre een groot avontuur aan, waarbij hij hen allemaal goed leert kennen.

Het is fijn hoe Annekarijn Overduin ons onderdompelt in haar wereld. Extra fijn zelfs, want op het moment dat ik deze leestip schrijf is deel twee al aangekondigd: De best wel ongelofelijke terugkeer van Torre. Dat deel wordt vast even lekker (voor)leesbaar en het heeft alvast een nóg mooier omslag dan dit eerste deel; laat dat maar aan Sophie Pluim over. Haar beeldende invloed op de kinderliteratuur breidt zich flink uit de laatste jaren, en de warme beelden uit deze delen over Torre zijn daar een sterk voorbeeld van.