Edward van de Vendel

De laatste jager is niet zomaar de nieuwe Morisonotto (na bijvoorbeeld Twee fonkelrode sterren in de blinkend witte sneeuw en De verloren bloem van de sjamaan), het is een gedurfde Morisonotto. Daar kan ik omwille van spoilers niet veel meer over zeggen, maar lang denk je een 'gewoon' avonturenboek te lezen, en dan is het dat later nog steeds, maar anders. Morisonotto heeft niet voor niks een nawoord toegevoegd.

Dat ik het net een 'gewoon' avonturenboek noemde, betekent niet dat het sowieso niet al boven het gemiddelde uitstijgt. De laatste jager is het harde verhaal van een groepje kinderen dat door een bosbrand hun hele stam kwijtraakt en vervolgens een eigen weg moet zien te zoeken. Dat wil zeggen: in de wildernis van Florida, zo'n tienduizend jaar geleden. Het boek speelt zich af in de prehistorie, en het geweldige aan De laatste jager is, dat je zo dichtbij de gedachten en overwegingen van hoofdpersoon Roqi komt, dat hij universeel wordt. Nergens denk je: o, interessant, zo'n geschiedenisboek.

Het boek is hard voor zowel mens als dier - waarmee het aantoont dat er in die tijd veel basalere levensvoorwaarden golden. Maar het boek is ook zacht voor zowel mens als dier - er is liefde en aandacht en zorg en rouw. De laatste jager is een bijzondere Morisonotto, iets minder dik dan zijn vuistromans tot nu toe, maar met niet minder impact. Sterke plus: de schitterende tekeningen van Fabio Visintin. En, sterke plusplus: zoals altijd weer fantastisch vertaald door Manon Smits en Pieter van der Drift.