Edward van de Vendel

Het is verdorie ongelooflijk, deel zeventien in een serie en dan nog altijd zo fris.

De tekst van Boer Boris en de bietjes vind ik een van de geestigste van de hele reeks. Dat zit 'm denk ik in het grappig droge noteren van het uitgangspunt:
De peen, de peultjes en de prei,
die staan er mooi en stralend bij.
Maar de biet
groeit niet.

Tja, als de bieten het niet doen is dat natuurlijk een behoorlijk probleem. Boer Boris raakt zelfs in een soort depressie. Berend en Sam nemen het roer over: ze schakelen de hele boerderij in om de bietjes beter te maken. Dat gaat van begieten via verband om de steeltjes aanleggen tot verhaaltjes voorlezen aan de planten. Het lichte absurdisme biedt Philip Hopman weer heel veel beeldmogelijkheden. Zoals we gewend zijn in deze mooie grote prentenboeken zijn er spreadbrede optochten (van bijvoorbeeld de schapen en varkens, die - rechtoplopend - dekentjes aan komen bieden), maar we ontdekken ook weer allerlei zijverhaaltjes. Zo voegt Hopman een hele klankschalensessie aan het bietjesgenezingsproces toe! En een van de koeien draagt een bezweringsamulet! Wat? Ja, een klankschalensessie en een bezweringsamulet.

Natuurlijk eindigt alles weer in fijne harmonie, waarna de voorlezer de laatste bladzijde omslaat en denkt wat ik in het begin van deze leestip al formuleerde: het is verdorie ongelooflijk, deel zeventien in een serie en dan nog altijd zo fris.