Edward van de Vendel

Een vijftienjarige jongen voert een taakstraf uit op het kerkhof en blijft er daarna werken omdat hij het er fijn vindt. Op een dag treft hij een aantrekkelijke oudere man, die letters in een grafsteen beitelt. De jongen voelt zich aangetrokken tot de man, die wel aangeeft de jongen mooi te vinden, maar niets met hem wil doen. Dat zijn de uitgangspunten van de korte roman Beitelaar, een volgende bijzondere stap in het oeuvre van Ted van Lieshout.

Het is een boek om in één keer uit te lezen. Dat komt niet alleen door de prachtig verweven plotlijnen (die gaan over geheimen en de gevolgen daarvan in het leven van alle betrokkenen), en niet allen door de stijl (Van Lieshout is een heldere, precieze, elegante redenaar), maar ook door de belangwekkende thema’s die dit boek tevoorschijn hebben gestuwd: misbruik, al dan niet seksueel, en dat wat het met slachtoffer en dader doet. Van Lieshout legt in dit boek – en hier is hij in Nederland vrijwel de enige in – bloot dat de algemeen geldende omgang met vormen van ‘lichter’ misbruik veel onbedoelde schade kan aanbrengen. Zo schrijft Van Lieshout: ‘[…] wie aandacht voor je heeft en lief tegen je is en dan een keer een fout maakt, is meteen af, en wie zich geen ruk van je aantrekt, maag daar eeuwenlang mee door blijven gaan.’ Dat en veel meer andere sterke, nieuwe gedachten vinden we in dit stralende boek.